JOHN GOUGH
Ιδρυτής του PAXOS MUSIC FESTIVAL
Πρόεδρος του Paxos Festival Trust από το 1988 ως το 2006
Από παιδί ο John Gough έτρεφε πάθος για την μουσική και ιδιαίτερα για το πιάνο. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του και με το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου ο John Gough ταξίδεψε στο Παρίσι με στόχο να καλλιεργήσει περαιτέρω το ταλέντο του ως πιανίστας.
Επιστρέφοντας στην Αγγλία πείστηκε από τον πατέρα του να αναζητήσει εργασία στο Σίτυ του Λονδίνου, ώστε να εξασφαλίσει ένα πιο σταθερό επαγγελματικό μέλλον από αυτό του μουσικού. Απέκτησε πράγματι μια επιτυχημένη καριέρα ως ασφαλιστής και οικονομοτεχνικός, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ την αγάπη του για τη μουσική. Θα έλεγε μάλιστα κάποιος, όταν τον γνώριζε ότι, ο Τζον αισθανόταν μια συνεχή απογοήτευση που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του να γίνει επαγγελματίας μουσικός.
Η δική του προσωπική απογοήτευση δεν τον εμπόδισε ωστόσο να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν πολλοί νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι που μοιράζονται μαζί του το πάθος τους για την μουσική και οι οποίοι δυστυχώς συναντούν συνήθως μεγάλα εμπόδια στην προσπάθειά τους να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί.
Άρχισε έτσι να διαμορφώνει την ιδέα ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο αν δημιουργούνταν ένα είδος ωδείου, στο οποίο θα μπορούσαν νέοι, πολλά υποσχόμενοι μουσικοί να αποτείνονται, προκειμένου να έρχονται σε επαφή με επαγγελματίες μουσικούς, αναγνωρισμένους διεθνώς σε κάποιο μουσικό όργανο ή είδος μουσικής και να διδάσκονται από αυτούς.
Ο Τζον με την σύζυγό του Μαρτίν επισκέφτηκαν πρώτη φορά την Κέρκυρα την δεκαετία του ’60. Έκτοτε επέλεγαν σταθερά την Κέρκυρα για τις καλοκαιρινές διακοπές τους φέρνοντας μαζί τους και τα 3 παιδιά τους. Αργότερα ανακάλυψαν την κρυφή γοητεία των Παξών και σύντομα αποφάσισαν να αγοράσουν ένα μικρό σπίτι εκεί.
Αγόρασαν ένα παλιό πέτρινο σπίτι στην περιοχή του Λογγού πάνω από την παραλία «Κηπιάδι» με ελαιόκτημα. Στο κτήμα αυτό ο Τζον έχτισε σχεδόν αμέσως ένα δωμάτιο μουσικής, στο οποίο τοποθέτησε ένα θαυμάσιο πιάνο με ουρά καθώς κι ένα κλειδοκύμβαλο, μεσαιωνικό όργανο, σπάνιο πλέον, το οποίο χρησιμοποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά στη διάρκεια σύνθεσης ενός μουσικού έργου ή για εξάσκηση, επειδή δεν διαθέτει ένταση ήχου. Στο δωμάτιο αυτό ο Τζον περνούσε μεγάλο μέρος της ημέρας του.
Ο Τζον αισθανόταν πολύ οικεία στους Παξούς και σχεδόν άμεσα άρχισε να διαμορφώνει την ιδέα διοργάνωσης ενός μουσικού φεστιβάλ στους Παξούς, όπου νέοι μουσικοί από όλη την Ευρώπη και την Ελλάδα θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την επαφή με φτασμένους μουσικούς και δασκάλους μουσικής μέσω της διδασκαλίας αλλά και της κοινής εμπειρίας τους στην σκηνή.
Ο Τζον πίστευε ότι η ιδέα αυτή θα προσέφερε θαυμάσια ευκαιρία σε μουσικούς να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση αλλά και να διασκεδάσουν προσφέροντας ταυτόχρονα και μια νέα διάσταση στην πολιτιστική ζωή του αγαπημένου του νησιού.
Από το καλοκαίρι του 1986 άρχισε να φιλοξενεί με αποκλειστικά δικά του έξοδα αναγνωρισμένους διεθνώς μουσικούς στους Παξούς, οι οποίοι έδιναν ρεσιτάλ ή συμμετείχαν σε συναυλίες μουσικής δωματίου αρχικά στην αυλή της οικίας Γκοφ κι αργότερα σε υπαίθριους δημόσιους χώρους. Μετά την αρχική επιτυχία των συναυλιών αυτών και την απήχηση στους Παξινούς, το 1988 ο Γκοφ ίδρυσε το Paxos Festival Trust ως φιλανθρωπικό οργανισμό με έδρα το Λονδίνο, στο οποίο συμμετείχαν προσωπικοί του φίλοι μεγάλου κύρους στην οικονομική και πολιτιστική ζωή της Αγγλίας εκείνης της εποχής, μεταξύ των οποίων και ο προσωπικός δικηγόρος της Βασίλισσας Ελισσάβετ. Μέσω του Τραστ έβρισκε πόρους αλλά και διάσημους μουσικούς, οι οποίοι με χαρά αποδέχονταν κάθε καλοκαίρι την πρόσκλησή του να συμμετέχουν στο Μουσικό Φεστιβάλ Παξών, το οποίο καθιερώθηκε γρήγορα ως θεσμός στις αρχές κάθε Σεπτεμβρίου κι έκλεινε πάντα με μια παράσταση έκπληξη, που περιείχε ένα σημαντικό ελληνικό στοιχείο (στους συντελεστές ή στο έργο).
Μερικές από τις πλέον χαρακτηριστικές τέτοιες παραστάσεις του Φεστιβάλ Παξών ήταν: η μουσικοθεατρική παραγωγή του έργου «Η ιστορία του Στρατιώτη» του Ίγκορ Στραβίνσκυ με την συμμετοχή ντόπιων ερασιτεχνών ηθοποιών αλλά και των πρωτοεμφανιζόμενων τότε Χριστόφορου Παπακαλιάτη και Γιώργου Καραμίχου καθώς και η παραγγελία μιας καντάτας για τον εορτασμό της νέας χιλιετίας σε μουσική του Κωνσταντίνου Λιγνού και λιμπρέτο της Ισαβέλλας Κωνσταντινίδου για την ιστορία των Παξών, στην παράσταση της οποίας συμμετείχαν η τοπική χορωδία «Αρίων», ερασιτέχνες Παξινοί και παιδιά του νησιού.
Στην δεκαετία του ’90 με προσωπική πρόσκληση του Τζον Γκοφ, που μπορούσε να διακρίνει τα μεγάλα ταλέντα στη μουσική συμμετείχαν στο φεστιβάλ νεαροί τότε μουσικοί όπως οι Λεωνίδας Καβάκος, Διονύσης Βερβετσιώτης, Βασίλης Χριστόπουλος, Λευκή Καρποδίνη και άλλοι.
Από το 2000 και μετά ο Γκοφ ξεκίνησε μια προσωπική αναζήτηση στα μονοπάτια της σύγχρονης μουσικής. Παράλληλα αναζητούσε εκπαιδευτικούς φορείς με διεθνές κύρος, που θα μπορούσαν να αναλάβουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ. Το 2004 έφερε στους Παξούς για πρώτη φορά την κορυφαία Ακαδημία Σύγχρονης Μουσικής Ensemble Modern της Φραγκφούρτης μέλη της οποίας, κορυφαίοι σολίστ, ερχόντουσαν από τότε για ένα δεκαπενθήμερο ετησίως στους Παξούς για να διδάξουν από ένα απαιτητικό διεθνές ρεπερτόριο σύγχρονης μουσικής νέους Έλληνες Μουσικούς.
Παράλληλα ήρθε σε επαφή με τον Όμιλο Λαμπράκη και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με το οποίο ξεκίνησε στενή συνεργασία. Αποτέλεσμα αυτής του της προσπάθειας ήταν η δημιουργία του Μουσικού Συνόλου ΕΡΓΟΝ, που πλέον αποτελεί ένα από τα πιο καταξιωμένα σύνολα σύγχρονης μουσικής στην Ελλάδα.
Δυστυχώς δεν έζησε να το δει να εξελίσσεται όπως δεν έζησε να δει το όραμά του για την δημιουργία υποδομής στην μουσική εκπαίδευση των παιδιών στους Παξούς να γίνεται πραγματικότητα (ίδρυση της μουσικής σχολής Δήμου Παξών το 2008). Δεν πρόλαβε να γευτεί την χαρά της βράβευσης του Φεστιβάλ Παξών ως του καλύτερου περιφερειακού φεστιβάλ της Χώρας από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής (2009) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Πέθανε την άνοιξη του 2006 σε νοσοκομείο της Αγγλίας εξαιτίας τραγικού τροχαίου δυστυχήματος σε κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Επιθυμία του ήταν να αποτεφρωθεί η σωρός του. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στη θάλασσα των Παξών το καλοκαίρι του 2006 σε μια λιτή τελετή παρουσία της οικογένειάς του και πλήθος Ελλήνων και αλλοδαπών φίλων του.
Το ένα πιάνο με ουρά το κληροδότησε στο Paxos Festival Trust και αποτελεί το βασικό πιάνο συναυλιών του Φεστιβάλ ως σήμερα. Το άλλο πιάνο με ουρά το δώρισε με τη διαθήκη του στην Φιλαρμονική «ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» της Κέρκυρας. Το κλειδοκύμβαλο (clavichord) βρίσκεται πλέον με χρησιδάνειο με έγκριση της οικογένειάς του στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Υπήρξε ένας σπουδαίος Φιλέλληνας, λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας, ερωτευμένος βαθιά με τους Παξούς, ένας Ευεργέτης για τον λαό των Παξών. Δεν θα τον ξεχάσουμε.